بالاخره با تمام كش و قوس ها و ترس ها كه نكند اتفاقي براي ميهمانان خارجي بيافتد، نوزدهمين دوره جام جهاني فوتبال نيز تمام شد و در كشوري كه روزانه 50 قتل و 150 تجاوز و 200 سرقت رخ مي داد هيچ حادثه قابل توجهي روي نداد و ميهمانان خارجي با خيالي راحت به كشورهاي خود بازگشتند. اما چيزي كه ماند همان فقر و بي كاري و ناامني و بيماري و هزاران درد و مشكل براي مردمي است كه در اين روزها كاري نداشتند جز نوازندگي بوق ووووزلا براي خوش آيند مردمان جهان تا شايد اينگونه صداي دردهاي خود را به گوش جهانيان برسانند.
دولت آفريقاي جنوبي در طول 6 سال اخير در حالي كه با نگراني شديد فيفا از انتخاب ميزباني كشوري آفريقايي مواجه بود، با صرف هزينه چهار و نيم ميليون دلار به ساخت 10 استاديوم فوتبال دست زد كه به گفته يكي از روزنامه هاي محلي آفريقاي جنوبي در تاريخ آفريقا پس از ساخت اهرام مصر، اين اولين باري است كه چنين عمارت هايي در اين سرزمين سياه ساخته مي شود. بازي اسپانيا و آلمان در استاديوم موسي موبيدا شهر دوربان را اكثرا مشاهده كردند كه با حضور شصت و يك هزار تماشاگر برگزار شد و صدها پليس امنيتي در آنجا حضور داشت و همگان با رضايت از ورزشگاه خارج شدند. ديوارهاي كناري اين استاديوم با قوس 650 متري دور تا دور زمين فوتبال را احاطه كرده بودند. خبرها حاكي است كه براي ساخت اين استاديوم ها 11 ميليون قطعه سنگ، هشتاد هزار متر مكعب سيمان و شانزده هزار تن آهن به كار گرفته شده است. سوال اساسي اينجاست كه براي دولتي كه قادر است در خلال شش سال از هيچ به همه چيز برسد چرا بايد در همان شهر دوربان نرخ بيكاري 40 درصد باشد و 43 درصد از جمعيت درآمدي روزانه كمتر از 2 دلار داشته باشند. جالب آنكه در سالهاي آپارتايد حاكم بر آفريقا، فقر و بيماري تنها شامل سياهپوستان بود و آنگلو – آفريقايي ها قشر مرفه جامعه را تشكيل مي دادند و امروزه بيشترين گدايان دورباني در لابه لاي اتومبيل هاي ميهمانان خارجي را همان آنگلو- آفريقايي ها تشكيل مي دهند. در ژوهانسبورگ پايتخت آفريقاي جنوبي نيز وضع اسف بارتر است و آنجا بيماري ايدز نيز بيش از هر جاي ديگر افزون بر درد بيكاري و جرائم، گريبان گير مردمان بي پناه آنجا شده است. و در پايان با وجود تمام هزينه اي كه دولت براي جذب درآمد و جبران هزينه هاي ناشي از برگزاري جام جهاني كرد، پدران پير استعمارگر فوتبال همچون انگليس بيشترين درآمدزايي را در اين دوره براي تبليغات و تاسيسات و خدمات صورت گرفته توسط شركت هاي خود را به جيب زدند و رفتند.
سوال اساسي اينجاست كه كشورهاي فقيري همچون آفريقاي جنوبي چه نيازي به ميزباني چنين تورنمنت هايي دارند؟ برخي اينچنين تحليل كرده اند كه پس از گذار از آپارتايد، آفريقا نياز داشت تا در چنين فرصت مغتنمي استقلال و آزادي سياهپوستان خود را به رخ تمام جهان بكشد،اما آيا استعمارزدايي در آفريقا به صورت كامل صورت گرفته است يا اينكه واگذاري دولت به سياهپوستان تنها ابزاري براي كنترل بيشتر آنان و اتمام آشوب هاي مردمي و كارگري بود كه اينگونه تمام مصيبت ها و مشكلات را به گردن خود آنان بياندازند و خود به سودجويي پنهان بپردازند. چرا كشوري ميزباني را بر عهده نگيرد كه خود توانايي كامل در تجهيز و خدمات فني استاديوم ها داشته باشد و مردم آنها از مشكلات كمتري برخوردارند تا هزينه هاي صورت گرفته بر دوش مردمان آنان نيافتد. مردمان آفريقا از دولت خود انتظار دارند تا به همان سرعت ساخت استاديوم هاي فوق العاده، به مشكلات معيشتي و سلامتي آنان نيز اهميت دهد
No comments:
Post a Comment